اعتباریابی و تجدید نظر مقیاس نگرش والدین نسبت به کودک با نیازهای ویژه شان

نگرش­های مثبت یا منفی والدین نسبت به کودکان دارای نیازهای ویژه­شان، نه تنها منجر به ایجاد حالات هیجانی مطابق با آن نگرش در کودک، والدین و در دیگر اعضای خانواده می شود، بلکه به صورتِ مستقیم و به صورتِ واسطه­ای، پیگیری و دریافت خدمات آموزشی، مشاوره­ای و توانبخشی را نیز تحت تأثیر قرار می دهد. از این رو ارزیابی نگرش والدین نسبت به کودک با نیازهای ویژه­شان و ارایه برنامه بهبود نگرش حائز اهمیت است. بنابراین هدف از این مطالعه اعتباریابی و تجدید نظر در مقیاس نگرش والدین کودکان با نیازهای ویژه به فرزندشان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع زمینه­یابی بود. جامعه پژوهش دربرگیرنده تمامی والدینی بود که کودکان با نیازهای ویژه شان در مدارس ابتدایی دانش آموزان با نیازهای ویژه و مراکز توانبخشی در سال تحصیلی 91-1390 ثبت نام شده بودند. نمونه­ای 400 نفری به شیوه­ی تصادفی خوشه­ای از این مدارس انتخاب شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها در سطح توصیفی از آماره­های میانگین، انحراف استاندارد، درصد فراوانی و در سطح استنباطی از آزمون­های همبستگی پیرسون، و تحلیل عاملی تأییدی از طریق نرم افزارهای spss و lisrel استفاده شد. یافته­ها نشان دادند که مقیاس نگرش والدین به فرزند با نیازهای ویژه­شان، مقیاسی روا و پایا می­باشد. از این رو استفاده از این مقیاس می­تواند در بررسی و سنجش نگرش والدین نسبت به کودکان دارای نیازهای ویژه شان به درمان گران و پژوهش گران حوزه آموزش و توانبخشی کمک کند.